In de Bewaerschole heeft Ramaekers met behulp van blauwgefilterd daglicht een nachtlandschap gecreëerd. De kunstenaar liet zich voor dit werk inspireren door het duin- en zeelandschap waarin de Bewaerschole is gesitueerd. Daarin vervaagt de horizon soms tot een dunne, nauwelijks zichtbare lijn die lucht en water van elkaar scheidt. Ramaekers heeft met haar installatie het weidse Zeeuwse landschap willen comprimeren in de besloten ruimte van de Bewaerschole. Haar abstracte nachtlandschap geeft binnen vier muren toch een oneindig perspectief te zien, waarin een horizon verschijnt.

De projecties laten op de muren langzaam verglijdende lichtvlakken zien die de ruimte steeds op een andere manier geleden. Er ontstaan hoeken, lijnen, vlakken en contrasten die een moment later alweer oplossen of zich omkeren in hun negatief. De bestaande ruimte wordt daarmee vermenigvuldigd en de architectuur van de tentoonstellingsruimte wordt een wezenlijk onderdeel van de installatie.
Het werk beweegt zich tussen de extreme polen van verduistering en verblinding en is daarmee tegelijk een onderzoek naar zowel de scheppende als vernietigende kracht van licht.

Diana Ramaekers (1970) won in 2002 de basisprijs Prix de Rome film en video. Zij studeerde aan de kunstacademie in Maastricht en aan de Kunsthochschule in Düsseldorf bij Nan Hoover. Zij woont en werkt in Kerkrade.