Het ligt voor de hand intimiteit te associëren met het werk van Anne-Marie van Sprang. Haar figuren in brons, was en porselein zijn immers klein en frêle. Het zijn beeldjes om te koesteren, te beschermen, tegen het hart te drukken. Alleen, de figuren zijn niet om vast te pakken, omdat ze dan breken of smelten. Het is voelen door kijken. Bovendien staan de figuren letterlijk ver van ons af en eisen veel ruimte voor zich op. Een paar kleine beeldjes volstaan voor een tentoonstelling.
Het is in deze afstand dat de figuren intimiteit in het spel brengen.
Een intimiteit die ons ontglipt, die wij niet kunnen ‘vatten’.
Alleen het verlangen blijft.

Wouter Prins,
die een bijdrage zal leveren als schrijver in de publicatie, die
aan het eind van de tentoonstelingsreeks
i n t i m i t e i t e n in mei 2005 zal verschijnen.