In het werk van Wim Geeven worden geen vastomlijnde concepten gebruikt. Zijn spontaan neergezette penseeltekeningen vormen het reservoir van waaruit hij werkt. Soms rangschikt hij ze tot een nieuw verband en maakt dan de keuzes voor een ruimtelijke installatie of een reeks beelden.
Het is ook zijn manier om de werkelijkheid te onderzoeken, te becommentarieren en vervolgens een nieuwe kijk aan toe te voegen.Op deze wijze bouwt hij zijn wereld van verbeelding steeds verder uit.
Zijn werk bevat diverse Leitmotiven zoals macht en geweld, die op allerlei complexe en dubbelzinnige wijzen naar voren komen. Vaak op een ogenschijnlijke luchtige wijze.
Het ruimtelijke werk heeft een instrumentachtig karakter en oogt alsof men er handelingen mee zou kunnen verrichten.Soms geeft het een plek aan, waargebeurtenissen zich af zouden kunnen spelen: een plek met suspense .In het,”zouden kunnen” ligt de sleutel verborgen.Er schuilt een onmogelijkheid in .Alleen onze geest kan het in werking zetten. .Ieder ding heeft zijn eigen gevoelswaarde zonder te eenduidig te zijn en probeert mogelijkheden aan te rijken tot steeds andere betekenisgeving en met deze eigenschap het beeld van onze werkelijkheid licht te ontregelen.
Omdat onze werkelijkheid hopeloos te kort schiet tegenover het grootse van onze verlangens botst het beperkte met het onbeperkte. In de tekeningen en in de kleine ruimtelijke installaties zie je dit ook.Dit samenspel van tegenstrijdigheden kan zowel hilarisch als verontrustend werken maar vooral bevrijdend en juist daarin zit de noodzaak dit werk te maken.
Door deze tentoonstelling met de titel Intimiteiten zijn de reeks Sweet laser toy e.a.(2002-2004) plotseling relevant geworden. Eigenlijk speelde ze tot nu toe slechts een zijdelingse rol in vorige presentaties.Voor het eerst nu samen met het ruimtelijke werk ook om uit te proberen hoe ze zich tot elkaar verhouden .De ruimte van de Bewaerschole leent zich hier uitstekend voor, omdat het een geconcentreerde intieme ruimte is met prachtig licht.
Naast grote ruimtelijke projecten voor de publieke ruimte die de laatste jaren zijn ontstaan werd er gewerkt aan de serie Several ways to disorder (2003 –2004) in het atelier. Ze zijn zo samengesteld dat vrijwel alle werkhandelingen er nog aan af te lezen zijn om er een schetsmatig open karakter aan te geven.De presentatie maakt daar ook onderdeel van uit.