Als er iets is waar Lily Lorenz van houdt is het t boerenland, fascinerend akkerland. ‘Ontroerend mooi’ noemt ze het: ‘door alle jaargetijden anders, ook in de winter zo mooi. Die klei, die kluiten, om bijna vast te pakken. De wisselende kleuren, structuren en vormen, ik ervaar t ongelofelijk intens. Je wordt er een beetje high van. Gulle grond, die prachtige term van Jaap Verseput, is helemaal raak: aarde die geeft. Hoe vaker je komt hoe verknochter je raakt aan het landschap van Schouwen’.
De eerste keer dat zij op Schouwen kwam was in het huis van de oma van Michiel, haar man. In de buurt van de vuurtoren. Daar voelde je je alsof er een jas van je schouders viel. Licht werd je ervan. Goede aardstralen. Inmiddels hebben ze zelf een schuur op Schouwen. Geweldig, de ruimte , het licht. Ook met storm; het lawaai, het geweld, het gevoel dat t dak eraf waait –wat bij de vorige eigenaar ook gebeurde-.
Veel van de ervaringen van het landschap zijn ook verbonden met drie generatie honden. Ook zij worden er gelukkig van, houden van het water, Noef die zwemt tussen de oesterbanken en jaagt op garnalen, in het vredige verdronken land van de Schelphoek.
De familie van Lily’s moeder heet Van Schouwen en kwam van Goeree. Hun familiewapen heeft twee dolfijnen.
